Wandeling

Bij elke stap op het geitenpaadje hoorde ze hoe de steentjes onder haar voeten weggleden en naar beneden zeilden om daar met een dof geluid hun nieuwe plek te vinden. Zoekend naar plaatsen waar ze haar voeten veilig neer kon zetten werd ze ineens geconfronteerd een voorbij geraasde  lawine van steengruis, die het geitenpaadje waar ze op liep totaal uiteen gereten had. Ze keek de afgrond in, pas na zo’n dertig meter  was het steengruis tot een halt geroepen. 

Verder lopen was geen optie, de  trechter van de lawine was veel te breed om veilig over te steken. Ze ging zitten om na te denken over haar volgende stap. Nog half in gedachten werd ze zich bewust van haar uitzicht,  ze keek voor zich uit en zag ze hoe deze prachtige , broze witte rotsen zich tot  oneindige vertes  uitstrekten.  Hoe deze breekbare schoonheid haar omarmde.  De hete wind die de omgeving  hier teisterde, zoog al het water uit de witte rotsen waardoor ze net als smeltende gletsjers op de polen, in brokken naar beneden vielen.

Ze keek met bewondering naar de lawine vlak naast haar, de omvang deed haar rillen, dit moet wel zo’n natuurgeweld  geweest zijn, het had letterlijk tientallen meters aan rots mee de afgrond in gesleurd. Ze werd zich bewust van de kwetsbare positie waar ze nu  in zat en wist dat ze snel een andere weg moest vinden of terug moest keren. Diep in haar wist ze dat ze nu niet verder kon. De hete wind was vandaag de baas. Haar mond was kurkdroog door de hitte die ze inademde, er viel niet tegenop te drinken.  Ook haar lichaam begon te protesteren. Deze kon de warmte van haar inspanningen niet langer reguleren.

Ze pakte haar rugtas om er wat eten uit te halen, maar zodra ze bewoog voelde ze hoe onder haar de rotsen verder afbrokkelde, ze probeerde met haar hand grip te krijgen op een stukje uitstekende rots vlak boven haar, maar ook deze bleek haar geen houvast te gunnen. Nu kroop ze verder op handen en knieën naar wat een steviger stuk van het geitenpad leek . De keutels van de geiten  lagen in haar weg maar dat kon haar niet deren, eerst in veiligheid komen.  Ineens schoot de gedachte in haar hoofd dat ze de keutels helemaal niet kon ruiken, eigenlijk viel er niets te ruiken.. Alsof de hitte alle geuren had meegenomen. Zelfs haar eigen lichaam en kleding leken geur vrij te zijn terwijl ze toch zeker wist dat ze een behoorlijke zweetpartij achter de rug had gehad.  Ze ging verder, nog een meter en dan was er meer vast terrein onder haar voeten.  Eenmaal daar stond ze op en keek nogmaals om haar heen. Ondanks de meedogenloosheid van de natuur, zag ze niets anders dan schoonheid om zich heen. Haar weg was deze keer afgebroken, maar ze zou  hier zeker terugkeren.

reactie geven

Ik krijg van verschillende kanten te horen dat het mensen niet lukt om een berichtje achter te laten.Dit kan je doen door onder het verhaal op het woord reactie te klikken, er verschijnt dan een tekstvlak. Zet hier je naam bij en klik dan 'anoniem' aan als je een profiel moet kiezen.
Zo moet het lukken volgens mij!

Tas

Ze zocht hier de eenzaamheid en de rust die ze thuis niet vinden kon. Maar vandaag lukte het haar niet om zich af te schermen van de anderen die met dezelfde reden als zij daar waren beland. Ze pakte haar tas en probeerde deze op de  tafel tussen haar en haar buurvrouw te leggen om zo meer afstand te creëren, maar de stugge spijkerstof  werkte niet mee en zat of haar zelf in de weg of viel over het werk van haar buurvrouw. Er zat niets anders op om de tas naast haar stoel te zetten  en de mensen om haar heen te verdragen.

Na een minuut of vijf van verdragen merkte ze hoe haar normaal zo vriendelijke gezicht nu harde trekken begon te vertonen. Haar lippen knepen op elkaar. Haar wenkbrauwen trokken omlaag en liet haar ogen in kleine spleetjes veranderden. Haar schouders trokken duidelijk omhoog en haar handen begonnen licht te trillen. Dit zou niet  werken, ze had echt meer ruimte nodig.

Hardhandig duwde ze haar stoel van de tafel vandaan waardoor de tas die ze tegen haar stoel had gezet met een luide plof op de grond viel. Tot dan toe had niemand aan de tafel de vrouw echt opgemerkt maar nu keken alle gezichten haar kant uit.
Ze wilde weg van deze plek en wel direct!

Nog zittend op de stoel pakte ze ruw de tas van de grond om het op haar schoot te zetten. Ze hoorde iets scheuren en na een korte blik zag ze dat  een van de hengsels nog maar voor de helft aan haar tas vast zat. Ze trok het hengsel naar zich toe met het gevolg dat de tas openviel en al haar bezittingen over de grond rolden. Ze schoot onder de tafel om haar bezittingen bij elkaar te rapen. Toen ze opstond, zag ze dat ze het middelpunt was geworden van een komische scene waarin haar tafelgenoten elkaar lachend aankeken en sommigen er uitgebreid voor waren gaan zitten om haar te zien worstelen. Inwendig vervloekte ze haar tas, dat klote ding werkte ook nooit mee. Alles rolt er zo uit, maar als je iets erin wilt stoppen ben je uren bezig om het juiste vakje te vinden.  Ze wilde de tas direct gaan vervangen voor een nieuwe, ze propte haar spullen erin en liep het gebouw uit.  Naar de dichtstbijzijnde winkel met tassen.

Eenmaal in de winkel bleek geen tas de grootte te hebben die ze zocht, en ook de kleuren waren allemaal minder mooi dan die van haar huidige. Hoe ze ook zocht, geen een tas voldeed aan haar eisen. Ze bekeek haar oude bezit nog eens goed. Het ging al jaren met haar mee op haar reizen en samen hadden ze heel wat meegemaakt. Nee, ze ging geen andere kopen en besloot dat ze haar maatje in het vervolg als verlengstuk van zichzelf zou gebruiken. Zo zou ze altijd de ruimte creëren die ze nodig had. En haar tas  zou altijd deelgenoot  zijn van haar ontdekkingen.