zondag 27 mei 2012

Vertrek (nieuwe versie)


Sanne hees zich in haar jas en pakte haar fiets uit het trapportaal . Ze moest zich haasten om op tijd voor haar afspraak bij de GGD te komen. Het was maar tien minuten van haar huis toch stond ze te hijgen toen ze aankwam. In gedachten nam ze zich voor te stoppen met roken, het ruïneerde haar conditie. Even vroeg ze zich af of ze wel voldoende fit was voor een trekking met een vol bepakte rugzak. Een maand door een ruig landschap lopen. Even snel liet ze deze gedachte weer los, ze wist zeker dat het haar zou lukken.
   “ Mevrouw den Berk, kunt u meekomen? ” Sanne keek om haar heen, zoekend waar de stem vandaan kwam, het was vreemd om weer met haar meisjesnaam  aangesproken te worden. Nu zag ze in haar linkerhoek een lange vrouw vragend de wachtkamer in kijken. Ze pakte haar jas en liep snel naar de vrouw toe. “Goedemiddag, ik ben Sanne den Berk” “ Goedemiddag, komt u mee. ” Zachtjes drukte de vrouw haar hand op Sanne haar arm om haar de juiste richting uit te laten lopen. Een minuut later zaten ze tegenover elkaar aan de tafel en begon de vrouw haar reisgegevens in te voeren. Behalve wat reisinformatie over het gebied leek ze verder voor niets langs te zijn gekomen. Een vaccinatie bleek niet nodig.  Voor ze het wist stond ze weer buiten bij haar fiets.
   Thuis gekomen keek Sanne naar de uitgestalde waar die ze in haar splinternieuwe  rugzak  moest zien te krijgen. Ze pakte de Peso’s die ze op de terugweg had gehaald, en legde deze bij haar paspoort en ticket. Het enige wat haar nog te doen stond was haar medicatie bij de apotheek ophalen samen met een medicijnen paspoort. Dat zou ze nog deze middag doen. Nu maakte ze een start met het inpakken van haar rugzak - al zou ze er tijdens haar reis nog achter komen dat deze eerste inpak beurt nou niet echt efficiënt bleek te zijn.-
   De volgende morgen stond ze ruim op tijd op. Het vliegtuig zou om half elf vertrekken. Ze zou alleen reizen naar Schiphol waar haar familie haar uit zou zwaaien. Eenmaal zover, trok ze haar jas aan en probeerde ze de zware rugzak op haar schouders te hijsen.  Dit viel tegen, hoe kon ze met zo’n zware rugzak een maand lang kon lopen. Zou ze op een gegeven moment gewoon in elkaar zakken? Of zouden haar spieren zich tijdens de reis zo kunnen ontwikkelen dat ze het vol kon houden?
   Nadat ze haar huis nogmaals was doorgelopen of ze niets vergeten was, trok ze de deur achter zich dicht. Eenmaal buiten haalde ze een paar keer diep adem, keek om zich heen en nam in stilte afscheid van haar nieuwe huisje en omgeving. De reis naar Schiphol verliep zonder incidenten en terwijl ze naar de incheckbalie liep, zag ze haar vader, moeder en twee zussen al staan. Even keek ze naar dat kleine groepje dat voor haar hier was gekomen. Na de scheiding, nu zo’n acht maanden geleden, had ze elke dag op hen kunnen rekenen. Ze had in hun huizen een tijdelijk thuis gevonden. En de lange gesprekken hadden haar geholpen  weer op gang te komen. Nu zou ze het een maand zonder moeten doen. Bellen was niet mogelijk en er was nauwelijks gelegenheid om brieven te sturen. Het uitgestrekte gebied waar ze zou verblijven, samen met haar gids Anita, waren te vaak te ver van de bewoonde wereld.
   Het afscheid nemen viel zwaar. Tranen vielen aan weerzijden. Ze moest zich los rukken uit deze veilige haven. Even nog keek ze naar haar familie, zuchtte diep, om zich vervolgens om te draaien en al zwaaiend richting douane te lopen.
   Terwijl ze langs het douane loket liep, was ze nog met haar gedachten bij haar familie. Maar eenmaal in de taxfree zone, begonnen haar gedachten over de reis de overhand te nemen. Ze begon een ronde te lopen langs alle taxfree winkels, en kocht nog snel een paar tijdschriften voor onderweg en ook een fles wijn om na aankomst in Ushuai,  Vuurland, op de reis te proosten. 
   Eenmaal bij de gate, bleek dat men al bezig was met het binnenlaten van de passagiers. Sanne sloot achteraan in de rij en zocht naar alles wat van metaal was op en om haar lichaam om deze vervolgens in een zakje te doen en in het bakje te leggen naast de metaaldetector.  De detector poort bleef stil  toen ze er doorheen liep en de lichten bleven groen. Rustig pakte ze haar pakketje van metaal weer uit het bakje,  en liep ze door de gang het vliegtuig in. Zocht haar stoelnummer en wrong zich langs de opstopping van mensen om plaats te nemen.  Toen ze eenmaal zat pakte ze haar heuptas om er een paar tabletten tegen misselijkheid in te nemen. Maar de pillen kon ze niet vinden. Ineens drong het tot haar door dat ze vergeten was de medicijntas over te hevelen naar haar rugtas.  Haar hartslag begon sneller te kloppen, haar maag trok samen en bloed steeg naar haar hersenen. Even duizelde het haar. “Rustig worden, nu!” zei ze tegen zichzelf, maar haar lichaam was al in een paniekmodus en de adrenaline begon snel door haar aderen te stromen. “Rustig, kom op je kan het. Haal adem! concentreer je!” Ondertussen begonnen vragen door haar hoofd te woelen. Moest ze uitstappen? Haar medicatie halen en een nieuwe vlucht boeken? Wanneer zou ze dan gaan? Zou ze een maand zonder medicatie kunnen?  Maar er kwamen geen antwoorden. Terwijl de klok verder tikte en alles in het vliegtuig gereed werd gemaakt voor vertrek, bleven de gevoelens van angst en paniek door haar lichaam stromen. En toen, voordat ze het wist, viel er niets meer te besluiten, het vliegtuig was klaar met de voorbereidingen, de deuren dicht, de motoren sloegen aan. Geen medicatie dus. Wat zou dat haar brengen. Ze was er bang voor en tegelijkertijd voelde het als een enorme uitdaging, maar was deze uitdaging wel reëel?  Het had geen zin er langer over na te denken. De keuze was vanaf buitenaf gemaakt. Ze kon niet meer terug.
Toen het vliegtuig  zich een klein half uur in de lucht bevond, begon Sanne zich  te ontspannen en  probeerde ze  haar geest ervan te overtuigen dat het allemaal wel goed zou komen. Ook zonder medicatie kon ze deze reis op een goede en leuke manier volbrengen.  Ze zou gaan trekken door de wildernis, externe prikkels zouden hier automatisch al gereduceerd worden. Ze zou maar weinig toeristenplekken tegenkomen en geen drukke steden. En de natuur had altijd al een rust effect op haar gehad. Wat kon er nu misgaan? Was het niet juist de drukte die haar triggerde? En het aanwezig zijn in een grote groep mensen? Daar was geen sprake van deze vakantie. Ze zou alleen met haar gids zijn en die had haar al verteld dat ze mogelijk dagen lang geen mens tegen zouden komen.
   Maar wat als ze nou toch achterdochtig zou worden. Zo achterdochtig dat ze haar eigen gids niet meer zou vertrouwen? Zou ze zich kunnen voorhouden dat haar achterdocht een spinsel was van haar eigen geest? En wat als de stemmen zich toch zouden aandienen? Zou ze de opdrachten die ze mogelijk zou krijgen kunnen weerstaan? Zou  het haar sowieso lukken om het verschil te zien tussen gedachten voortkomend uit de irreële beelden die haar hersenen steeds weer wilde vormen en de gedachten voortkomend uit wat realiteit is?  Zou ze het doorhebben?  Ach het zou vast meevallen. Ze trok de natuur in! Wat kon haar daar schaden.
  Een zucht volgde, ze nam een slok water en begon om zich heen te kijken. Er werd drinken uitgedeeld samen met zoute nootjes. Ze keek naar de stoel naast haar, er zat een jonge vrouw verzonken in een boek.   Zo’n jong meisje alleen op stap naar de andere kant van de wereld. Zelf had ze dat nooit aangedurfd ze had eerst 42 jaar moeten worden om deze reis te maken. Nu keek ze naar buiten. Ze had een plaatsje bij  het raam weten te bemachtigen maar de linker vleugel van het vliegtuig belemmerde haar om te zien wat er zich beneden haar afspeelde.
   Ze pakte de papieren die haar gids haar had gegeven. Naast het lijstje wat ze allemaal mee moest nemen voor de trip, stond er een kleine alinea met daarin informatie over haar gids. Zo bleek Anita ook tweeënveertig jaar te zijn.  Anita was van oorsprong Nederlandse, en dat was ook de reden dat Sanne haar als gids had uitgekozen, en natuurlijk ook omdat Anita al jaren lang trektochten organiseerde in en om Patagonia.
    Anita zou zorgen voor voedsel, een tent en andere benodigdheden voor de wandelvakantie. Sanne hoopte van harte dat Anita al die extra waar ook  zou dragen aangezien ze haar rugzak nu al vond aanvoelen als een zak cement. Ze hadden in Buenos Aires afgesproken om vervolgens samen het vliegtuig te nemen naar Ushuai, in Vuurland. Sanne voelde zich zenuwachtig worden als ze dacht aan hun ontmoeting. Stel dat het niet zou klikken, zouden ze dan vier weken lang in stilte met elkaar doorbrengen, of steeds ruzies krijgen?  Ze had Anita een keer telefonisch gesproken, maar dat was te kort geweest om een goed beeld van haar te krijgen. Ze kon denken wat ze wilde maar pas als ze elkaar echt zagen zouden de beelden die ze van Anita had, op werkelijkheid getoetst worden.   
   Ze begon de tijdschriften die ze gekocht had door te bladeren. Er zaten genoeg interessante artikelen tussen om zich een paar uur mee bezig te houden. Dat zou de reis doen versnellen.  Ze deed haar schoenen uit  en nestelde zich in haar stoel,  dit was goed vol te houden! De uren schoten, net als de maaltijden en periodes van turbulentie voorbij. En al snel bevond ze zich op Argentijnse bodem.  Nadat ze haar rugzak van de band had afgehaald liep ze richting douane. Of ze voedsel bij zich had, niet dus. Wat de reden was van haar bezoek. Een mooie vakantie natuurlijk!  Of ze drugs bij zich had. Nee die had ze thuis laten liggen met haar stomme kop. Maar ze mocht wel doorlopen en nadat ze door de schuifdeur naar buiten liep zag ze bijna direct het bordje met haar naam daarop. Achter het bordje ging een vrouw schuil die ongeveer even lang was als Sanne zelf. Maar daar waar Sanne haar haren los om zich heen liet vallen, had Anita haar lange haren in een staart strak om haar hoofd gebonden. Het was een totaal andere vrouw dan degene die Sanne in haar hoofd had gecreëerd. Ze had gedacht dat de vrouw fors en sterk zou zijn. Maar deze vrouw maakte een tengere indruk , en had ogen die dwars door je heen leken te kijken. Ze liep op de vrouw af. “Anita?” vroeg ze iets te onzeker naar haar zin. “Ja en jij moet dan Sanne zijn. Welkom in Argentinië” ze sloot haar armen even om Sanne heen, alsof ze een klein kind was dat troost nodig had .”En nu op naar het volgende vliegtuig richting Vuurland!  We zullen daar een nacht doorbrengen en onze rugzakken nog eens grondig onderzoeken. Alles wat eruit kan eruit en visa versa.  Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. We moeten nog anderhalf uur wachten, wat dacht je van een kopje koffie?”  Haar gids had een vriendelijke stem, zo’n stem die je graag hoort praten. Waardoor je een gevoel van veiligheid  krijgt.  Sanne liep met haar zwaar bepakte rugzak achter Anita aan en was vol verbazing over de lading die haar gids zelf op haar rug droeg, die moet zeker twee maar zo zwaar zijn als die van haar zelf.
   Eenmaal aan de koffie vertelde Sanne  al snel dat ze gescheiden was, en dat ze nu eerst haar lang gekoesterde droom wilde waar maken, en een reis door Patagonia. Anita vertelde haar verhaal over de vele trektochten die ze altijd met plezier maakte en er dan nog geld voor kreeg ook. “Heb je een man of vriend?” vroeg Sanne impulsief. Er kwam een aarzelend “nee” . Even was het stil, Sanne keek naar Anita die zachtjes in de hete koffie blies .  “Je overrompelde me even met je vraag, ik ben niet gewend dat mensen zo rechtstreeks zijn. Maar het is oké. Ik heb jaren lang een vriendin gehad. Zij is anderhalf jaar geleden door  een valpartij in de bergen om het leven gekomen. De eerste pijn is weg maar het blijft moeilijk om over haar na te denken. We deden zoveel samen. Ze was een maatje en partner ineen. Dat is ook de reden dat ik me hier ben gaan vestigen, alsof ik dan dichterbij haar zou staan.” Een volgende stilte volgde, beide vrouwen wisten even niet hoe te reageren. “Ach Sanne, het is alweer een tijdje geleden en ik wil jouw vakantie pret niet om zeep helpen. Je lijkt me een leuke en spontane vrouw, volgens mij is op vakantie gaan met jou een prima tijdsverspilling” lachte ze. Sanne lachte terug maar voelde hoe nep die lach eigenlijk was. Ze had geen medicatie bij zich, en had dit niet uitgesproken, terwijl ze wist dat ze een extra risico nam  en ze in  situaties terecht konden komen die de reis ernstig zouden kunnen verzwaren. Ze was te bang dat Anita de reis zou afblazen als ze het zou vertellen. En nu zette ze Anita bewust voor het blok terwijl Anita er alles aan leek te doen het Sanne naar haar zin te maken.   Ja, haar lach was nep en ze voelde zich schuldig. Wat een begin!

vrijdag 4 mei 2012

Vertrek



Sanne hees zich in haar jas en pakte haar fiets uit het trapportaal . Ze moest zich haasten om op tijd voor haar afspraak bij de GGD te komen. Het was maar tien minuten van haar huis toch stond ze te hijgen toen ze aankwam. In gedachten nam ze zich voor te stoppen met roken, het ruïneerde haar conditie. Even vroeg ze zich af of ze wel voldoende fit was voor een trekking met een vol bepakte rugzak. Een maand door een ruig landschap trekken. Even snel liet ze deze gedachte weer los, ze wist zeker dat het haar zou lukken.
   “ Mevrouw den Berk, kunt u meekomen? ” Sanne keek om haar heen, zoekend waar de stem vandaan kwam, het was vreemd om weer met haar meisjesnaam  aangesproken te worden. Nu zag ze in haar linkerhoek een lange vrouw vragend de wachtkamer in kijken. Ze pakte haar jas en liep snel naar de vrouw toe. “Goedemiddag, ik ben Sanne den Berk” “ Goedemiddag, komt u mee. ” Zachtjes drukte de vrouw haar hand op Sanne haar arm om haar de juiste richting uit te laten lopen. Een minuut later zaten ze tegenover elkaar aan de tafel en begon de vrouw haar reisgegevens in te voeren. Behalve wat reisinformatie over het gebied leek ze verder voor niets langs te zijn gekomen. Een vaccinatie bleek niet nodig.  Voor ze het wist stond ze weer buiten bij haar fiets.
   Thuis gekomen keek Sanne naar de uitgestalde waar die ze in haar splinternieuwe  rugzak  moest zien te krijgen. Ze pakte de Peso’s die ze op de terugweg had gehaald, en legde deze bij haar paspoort en ticket. Het enige wat haar nog te doen stond was haar medicatie bij de apotheek ophalen samen met een medicijnen paspoort. Dat zou ze nog deze middag doen. Nu maakte ze een start met het inpakken van haar rugzak, al zou ze er tijdens haar reis nog achter komen dat deze eerste inpak beurt nou niet echt efficiënt bleek te zijn.
   De volgende ochtend stond ze ruim op tijd op, haar vliegtuig zou om half elf vertrekken. Ze zou alleen reizen naar Schiphol waar haar familie haar uit zou zwaaien. Eenmaal zover, trok ze haar jas aan en probeerde ze de zware rugzak op haar schouders te hijsen.  Dit viel tegen, ze vroeg zich af hoe ze  met deze rugzak een maand lang kon trekken. Zou ze op een gegeven moment gewoon in elkaar zakken? Of zouden haar spieren zich tijdens de reis zo kunnen ontwikkelen dat ze het vol kon houden?
Het afscheid nemen van haar familie viel zwaar. Na de scheiding, nu zo’n acht maanden geleden, had ze elke dag op haar ouders  en twee zussen kunnen rekenen. Ze had in hun huizen een tijdelijk thuis gevonden. En de lange gesprekken hadden haar geholpen  weer op gang te komen. Nu zou ze het een maand zonder moeten doen. Bellen was niet mogelijk en er was geen gelegenheid om brieven te sturen. Het gebied waar ze zou verblijven, samen met haar gids, Anita, was te ver van de bewoonde wereld.
   Na het afscheid liep Sanne langzaam door de douane en begon een ronde te doen langs alle taxfree winkels. Ze kocht nog snel een paar tijdschriften voor onderweg en een fles wijn om na aankomst in Ushuai,  Vuurland,  samen met Anita te nuttigen.  Eenmaal bij de gate, bleek dat men al bezig was met het binnenlaten van de passagiers. Sanne sloot achteraan in de rij en zocht naar alles wat van metaal was op en om haar lichaam om deze vervolgens in een zakje te doen en in het bakje te leggen naast de metaal detector.  De detector poort bleef stil  toen ze er doorheen liep. Rustig pakte ze haar pakketje van metaal weer uit het bakje,  en liep ze door de gang het vliegtuig in, zocht haar stoelnummer en wrong zich langs de opstopping van mensen om plaats te  nemen op haar stoel. En toen gebeurde het, nog geen vijf minuten nadat Sanne  het vliegtuig was ingestapt drong het plotseling tot haar door. Paniek overviel haar. Nadat ze bij de apotheek was geweest, was ze vergeten de medicijntas over te hevelen naar haar rugtas. Ze voelde hoe haar hartslag sneller begon te kloppen, hoe haar maag samentrok. Bloed steeg naar haar hersenen en even duizelde het haar. “Rustig worden, nu!” zei ze streng tegen zichzelf, maar haar lichaam was al in een angstmodus en de adrenaline begon snel door haar aderen te stromen. “Rustig, kom op je kan het. Haal adem, concentreer je!” Ondertussen begonnen vragen in haar hoofd op te komen. Moest ze uitstappen? Haar medicatie halen en een nieuwe vlucht boeken? Wanneer zou ze dan gaan? Zou ze een maand zonder medicatie kunnen?  Ze had er vaker aan gedacht om met haar medicatie te stoppen omdat ze mogelijk  inmiddels genoeg vaardigheden had om het gemis aan medicatie op te vangen. Er schoot van alles door haar hoofd, maar antwoorden bleven uit. Terwijl de klok verder tikte en alles in het vliegtuig werd gereed gemaakt om te vertrekken, bleef de paniek hangen. Voor dat ze het wist, viel er niets meer te besluiten, het vliegtuig was klaar voor vertrek, de deuren dicht, de motoren sloegen aan. Geen medicatie dus. Wat zou dat haar brengen. Ze was er bang voor en tegelijkertijd voelde het als een enorme uitdaging, maar was deze uitdaging wel reëel?  Het had geen zin er langer over na te denken. De keuze was vanaf buitenaf gemaakt. Ze kon niet meer terug.

woensdag 14 maart 2012

Romeo en Julia


Terwijl Samira op het bankje in het park ging zitten om haar lunch te nuttigen, schoten haar gedachten naar gisteravond. Ze had bijna de hele nacht ruzie gemaakt met Evert, en was het zat dat hij steeds vreemd ging, de pijn was te groot. Ze had tijd nodig om na te denken, wat moest ze aan met deze situatie. Samira haalde haar broodje uit het papieren zakje en net toen ze een hap wilde nemen, werd ze zich  bewust van het stel  dat op de bank tegenover haar in een innige omstrengeling verbonden was. Het was niet alleen de omstrengeling die haar gedachten deed afleiden, het was de vreemde combinatie van het stel dat haar bewust deed maken van deze  omgeving.
   Ze keek nu intenser naar het stel, hij een jonge sjofele zwerver en zij kon zo op de omslag van de Cosmo staan. “Wat moeten die twee nu samen!?” vroeg ze zich af.  Zonder enige gene richtte ze haar blik op het paar.  Ze gingen beiden zo op in hun samenzijn,  dat ze geen oog meer hadden voor hun omgeving. Samira probeerde te horen waar de twee over spraken. Ze ving flarden op. Uit zijn vragen kon ze opmaken dat hij haar meer gunde dat het samenzijn met hem. Zij schudde steeds van nee en ze hoorde haar zeggen dat ze hem wilde en het niet uitmaakte wat haar omgeving daar van vond.
   Ook kon Samira opmaken dat ze elkaar vanaf hun schooltijd al kenden, dat daar hun liefde was begonnen maar dat ze uit elkaar waren gegroeid omdat ze alle twee een andere weg waren ingeslagen. Deze vrouw houdt gewoon van hem, dacht Samira. Wat zij zich voor haar oog zag voltrekken was een bloeiende romance tussen deze twee uitzonderlijke mensen. Het raakte Samira diep van binnen. Haar gedachten gingen even naar Evert en hoe zij samen het eerste jaar zo blij met elkaar waren geweest, zo zonder vooroordelen, elkaar totaal respecterend.
   Wat deze Cosmo vrouw haar liet zien was haar eigen bekrompenheid, haar harde oordelen ten opzichte van Evert gespiegeld in het beeld van deze man en vrouw. Was deze mooie liefdesverhouding niet net als een Romeo en Julia?  Zij dan geen prinses maar een mooi model  betaald door onze consumptieve maatschappij. En hij geen ridder, niet nobel van aard maar afhankelijk van wat de euro’s die mensen hem gaven als hij op een bedeltoer was.  Allebei uit hun eigen sociale klasse. Hoe vaak zou dit stel, net als zij en Evert, het niet gehad hebben over hun strijd tegen de vooroordelen uit hun omgeving. En nu, twee jaar later deed ze zelf niets anders dan wat haar eigen milieu steeds gedaan had. Oordelen en veroordelen over Evert, zijn status, achtergrond, zijn werk en ga zo maar door. Was het niet pas toen dat Evert begon met vreemd gaan?
   Nogmaals keek ze naar het excentrieke stel.  Ze zag hun verliefdheid, Maar ze wist inmiddels uit ervaring dat je in zo’n periode alleen maar ziet wat jezelf zien wilt,  hun liefde heeft nog geen tegenslagen gekend. De kans dat deze twee jonge mensen, hun poging om net als  Romeo en Julia het leven te willen trotseren  was te verwaarlozen.  Hun omgeving en opvoeding  zal de liefde onmogelijk maken, hen een genadeschot geven. Ze nam een laatste hap van haar broodje, keek op haar horloge de pauze allang voorbij was. Snel stond ze op, en liep richting haar werk. Even dacht ze weer aan Evert. Haar Evert, een mooie man, haar Romeo, haar droom om de wereld te verslaan.  Maar na het zien van dit stel wist ze dat ze de normen en waarden die ze had meegekregen uit haar jeugd, haar altijd zouden achtervolgen. Ze wist dat ze deze diep gegroefde overtuigingen nooit zou kunnen verslaan. Ze hield teveel van deze manier van leven. Hier was haar relatie niet tegenop gewassen. Zij wilde niet langer Romeo en Julia zijn. Ze wist dat ze Evert nooit meer onvoorwaardelijk  zou kunnen accepteren,  en geven wat hij nodig had. Vanaf vanavond zou ze er weer alleen voor staan.
 

donderdag 1 maart 2012

Carnaval


Het fenomeen “carnaval”.  Wat maakt dat zoveel mensen die onder de rivieren wonen, zich drie dagen lang  vrijwillig  uitdossen als kikkers, een koe, het melkmeisje of een andere uitmonstering. En  hoe komt het dat ze de volume knop wijd open zetten terwijl er vreselijke muziek uit komt. En dan nog maar te zwijgen over de alcoholinname  welke zo hoog ligt, dat zelfs de muurbloempjes  ineens sociaal worden.    
   Om beter te begrijpen waarom mensen dit festijn leuk vinden,  wilde ik me dit jaar  eens in het caravalsgeweld gooien. Maar dit ging niet zomaar.  Ik vroeg een echte diehard om mee te mogen gaan naar het carnavalsfeest in Den Bosch en het antwoord was luid en duidelijk.” Nee”, ik mocht niet mee. Ik, als noorderling, zou het uitje alleen maar verprutsen,  want noorderlingen snappen het concept van carnaval niet.. Nou kan ik daar nog in meegaan, want ik snap het ook werkelijk niet.  Maar zo’n reactie had ik nou toch ook niet verwacht. En het gaat zelfs nog verder. Niet alleen de noordeling  zag men liever gaan dan komen, ook de mensen uit omringende dorpen of steden zijn niet echt welkom. Echte carnaval in Den Bosch is een feest van de ‘echte’  Bosschenaren en degene uit andere dorpen of steden moeten hun eigen carnaval maar vieren.  Mijn bron, binnen de carnavals wereld, gaf aan dat met name de saamhorigheid en verdraagzaamheid heel bijzonder zijn tijdens deze dagen.  Ik was even verbijsterd. Eerst krijg je te horen dat je niet welkom bent en dan zeggen dat Carnaval het feest van saamhorigheid en verdraagzaamheid is. Hierbij wil ik wel een kanttekening maken. De kroegbazen die zijn duidelijk ruimdenkender,  bij hun is iedereen namelijk welkom, al leek die ruimdenkendheid wel een direct verband te bevatten met een toename van het aantal consumpties.
 Wat me ook opviel tijdens deze dagen  was dat bij de echte diehards sprake is van een  tunnelvisie. Alles draait om carnaval en men mag de rest van hun zorgen even vergeten. Dit gevoel wordt het hele jaar door gevoed middels een spaarpot waar al het kleine geld in gaat zodat deze tijdens het carnaval zorgt voor een paar zorgeloze dagen.
Mijn conclusie na deze dagen komt overeen met wat de feestgangers zelf al zeggen: “ het Oeteldonks gevuul ken de nie beschrijve, de moete vuule!”  En ik voel het niet, heb nog steeds geen idee hoe ik het zou kunnen omschrijven.  Maar weet nu wel wat carnaval voor mij kan betekenen:  Het geeft me de beste reden om een reis te boeken naar een zonnig oord waar carnaval een onbekend fenomeen is.