woensdag 14 maart 2012

Romeo en Julia


Terwijl Samira op het bankje in het park ging zitten om haar lunch te nuttigen, schoten haar gedachten naar gisteravond. Ze had bijna de hele nacht ruzie gemaakt met Evert, en was het zat dat hij steeds vreemd ging, de pijn was te groot. Ze had tijd nodig om na te denken, wat moest ze aan met deze situatie. Samira haalde haar broodje uit het papieren zakje en net toen ze een hap wilde nemen, werd ze zich  bewust van het stel  dat op de bank tegenover haar in een innige omstrengeling verbonden was. Het was niet alleen de omstrengeling die haar gedachten deed afleiden, het was de vreemde combinatie van het stel dat haar bewust deed maken van deze  omgeving.
   Ze keek nu intenser naar het stel, hij een jonge sjofele zwerver en zij kon zo op de omslag van de Cosmo staan. “Wat moeten die twee nu samen!?” vroeg ze zich af.  Zonder enige gene richtte ze haar blik op het paar.  Ze gingen beiden zo op in hun samenzijn,  dat ze geen oog meer hadden voor hun omgeving. Samira probeerde te horen waar de twee over spraken. Ze ving flarden op. Uit zijn vragen kon ze opmaken dat hij haar meer gunde dat het samenzijn met hem. Zij schudde steeds van nee en ze hoorde haar zeggen dat ze hem wilde en het niet uitmaakte wat haar omgeving daar van vond.
   Ook kon Samira opmaken dat ze elkaar vanaf hun schooltijd al kenden, dat daar hun liefde was begonnen maar dat ze uit elkaar waren gegroeid omdat ze alle twee een andere weg waren ingeslagen. Deze vrouw houdt gewoon van hem, dacht Samira. Wat zij zich voor haar oog zag voltrekken was een bloeiende romance tussen deze twee uitzonderlijke mensen. Het raakte Samira diep van binnen. Haar gedachten gingen even naar Evert en hoe zij samen het eerste jaar zo blij met elkaar waren geweest, zo zonder vooroordelen, elkaar totaal respecterend.
   Wat deze Cosmo vrouw haar liet zien was haar eigen bekrompenheid, haar harde oordelen ten opzichte van Evert gespiegeld in het beeld van deze man en vrouw. Was deze mooie liefdesverhouding niet net als een Romeo en Julia?  Zij dan geen prinses maar een mooi model  betaald door onze consumptieve maatschappij. En hij geen ridder, niet nobel van aard maar afhankelijk van wat de euro’s die mensen hem gaven als hij op een bedeltoer was.  Allebei uit hun eigen sociale klasse. Hoe vaak zou dit stel, net als zij en Evert, het niet gehad hebben over hun strijd tegen de vooroordelen uit hun omgeving. En nu, twee jaar later deed ze zelf niets anders dan wat haar eigen milieu steeds gedaan had. Oordelen en veroordelen over Evert, zijn status, achtergrond, zijn werk en ga zo maar door. Was het niet pas toen dat Evert begon met vreemd gaan?
   Nogmaals keek ze naar het excentrieke stel.  Ze zag hun verliefdheid, Maar ze wist inmiddels uit ervaring dat je in zo’n periode alleen maar ziet wat jezelf zien wilt,  hun liefde heeft nog geen tegenslagen gekend. De kans dat deze twee jonge mensen, hun poging om net als  Romeo en Julia het leven te willen trotseren  was te verwaarlozen.  Hun omgeving en opvoeding  zal de liefde onmogelijk maken, hen een genadeschot geven. Ze nam een laatste hap van haar broodje, keek op haar horloge de pauze allang voorbij was. Snel stond ze op, en liep richting haar werk. Even dacht ze weer aan Evert. Haar Evert, een mooie man, haar Romeo, haar droom om de wereld te verslaan.  Maar na het zien van dit stel wist ze dat ze de normen en waarden die ze had meegekregen uit haar jeugd, haar altijd zouden achtervolgen. Ze wist dat ze deze diep gegroefde overtuigingen nooit zou kunnen verslaan. Ze hield teveel van deze manier van leven. Hier was haar relatie niet tegenop gewassen. Zij wilde niet langer Romeo en Julia zijn. Ze wist dat ze Evert nooit meer onvoorwaardelijk  zou kunnen accepteren,  en geven wat hij nodig had. Vanaf vanavond zou ze er weer alleen voor staan.
 

donderdag 1 maart 2012

Carnaval


Het fenomeen “carnaval”.  Wat maakt dat zoveel mensen die onder de rivieren wonen, zich drie dagen lang  vrijwillig  uitdossen als kikkers, een koe, het melkmeisje of een andere uitmonstering. En  hoe komt het dat ze de volume knop wijd open zetten terwijl er vreselijke muziek uit komt. En dan nog maar te zwijgen over de alcoholinname  welke zo hoog ligt, dat zelfs de muurbloempjes  ineens sociaal worden.    
   Om beter te begrijpen waarom mensen dit festijn leuk vinden,  wilde ik me dit jaar  eens in het caravalsgeweld gooien. Maar dit ging niet zomaar.  Ik vroeg een echte diehard om mee te mogen gaan naar het carnavalsfeest in Den Bosch en het antwoord was luid en duidelijk.” Nee”, ik mocht niet mee. Ik, als noorderling, zou het uitje alleen maar verprutsen,  want noorderlingen snappen het concept van carnaval niet.. Nou kan ik daar nog in meegaan, want ik snap het ook werkelijk niet.  Maar zo’n reactie had ik nou toch ook niet verwacht. En het gaat zelfs nog verder. Niet alleen de noordeling  zag men liever gaan dan komen, ook de mensen uit omringende dorpen of steden zijn niet echt welkom. Echte carnaval in Den Bosch is een feest van de ‘echte’  Bosschenaren en degene uit andere dorpen of steden moeten hun eigen carnaval maar vieren.  Mijn bron, binnen de carnavals wereld, gaf aan dat met name de saamhorigheid en verdraagzaamheid heel bijzonder zijn tijdens deze dagen.  Ik was even verbijsterd. Eerst krijg je te horen dat je niet welkom bent en dan zeggen dat Carnaval het feest van saamhorigheid en verdraagzaamheid is. Hierbij wil ik wel een kanttekening maken. De kroegbazen die zijn duidelijk ruimdenkender,  bij hun is iedereen namelijk welkom, al leek die ruimdenkendheid wel een direct verband te bevatten met een toename van het aantal consumpties.
 Wat me ook opviel tijdens deze dagen  was dat bij de echte diehards sprake is van een  tunnelvisie. Alles draait om carnaval en men mag de rest van hun zorgen even vergeten. Dit gevoel wordt het hele jaar door gevoed middels een spaarpot waar al het kleine geld in gaat zodat deze tijdens het carnaval zorgt voor een paar zorgeloze dagen.
Mijn conclusie na deze dagen komt overeen met wat de feestgangers zelf al zeggen: “ het Oeteldonks gevuul ken de nie beschrijve, de moete vuule!”  En ik voel het niet, heb nog steeds geen idee hoe ik het zou kunnen omschrijven.  Maar weet nu wel wat carnaval voor mij kan betekenen:  Het geeft me de beste reden om een reis te boeken naar een zonnig oord waar carnaval een onbekend fenomeen is.