Tas

Ze zocht hier de eenzaamheid en de rust die ze thuis niet vinden kon. Maar vandaag lukte het haar niet om zich af te schermen van de anderen die met dezelfde reden als zij daar waren beland. Ze pakte haar tas en probeerde deze op de  tafel tussen haar en haar buurvrouw te leggen om zo meer afstand te creëren, maar de stugge spijkerstof  werkte niet mee en zat of haar zelf in de weg of viel over het werk van haar buurvrouw. Er zat niets anders op om de tas naast haar stoel te zetten  en de mensen om haar heen te verdragen.

Na een minuut of vijf van verdragen merkte ze hoe haar normaal zo vriendelijke gezicht nu harde trekken begon te vertonen. Haar lippen knepen op elkaar. Haar wenkbrauwen trokken omlaag en liet haar ogen in kleine spleetjes veranderden. Haar schouders trokken duidelijk omhoog en haar handen begonnen licht te trillen. Dit zou niet  werken, ze had echt meer ruimte nodig.

Hardhandig duwde ze haar stoel van de tafel vandaan waardoor de tas die ze tegen haar stoel had gezet met een luide plof op de grond viel. Tot dan toe had niemand aan de tafel de vrouw echt opgemerkt maar nu keken alle gezichten haar kant uit.
Ze wilde weg van deze plek en wel direct!

Nog zittend op de stoel pakte ze ruw de tas van de grond om het op haar schoot te zetten. Ze hoorde iets scheuren en na een korte blik zag ze dat  een van de hengsels nog maar voor de helft aan haar tas vast zat. Ze trok het hengsel naar zich toe met het gevolg dat de tas openviel en al haar bezittingen over de grond rolden. Ze schoot onder de tafel om haar bezittingen bij elkaar te rapen. Toen ze opstond, zag ze dat ze het middelpunt was geworden van een komische scene waarin haar tafelgenoten elkaar lachend aankeken en sommigen er uitgebreid voor waren gaan zitten om haar te zien worstelen. Inwendig vervloekte ze haar tas, dat klote ding werkte ook nooit mee. Alles rolt er zo uit, maar als je iets erin wilt stoppen ben je uren bezig om het juiste vakje te vinden.  Ze wilde de tas direct gaan vervangen voor een nieuwe, ze propte haar spullen erin en liep het gebouw uit.  Naar de dichtstbijzijnde winkel met tassen.

Eenmaal in de winkel bleek geen tas de grootte te hebben die ze zocht, en ook de kleuren waren allemaal minder mooi dan die van haar huidige. Hoe ze ook zocht, geen een tas voldeed aan haar eisen. Ze bekeek haar oude bezit nog eens goed. Het ging al jaren met haar mee op haar reizen en samen hadden ze heel wat meegemaakt. Nee, ze ging geen andere kopen en besloot dat ze haar maatje in het vervolg als verlengstuk van zichzelf zou gebruiken. Zo zou ze altijd de ruimte creëren die ze nodig had. En haar tas  zou altijd deelgenoot  zijn van haar ontdekkingen.