Vertrek

Sanne hees zich in haar jas en pakte haar fiets uit het trapportaal . Ze moest zich haasten om op tijd voor haar afspraak bij de GGD te komen. Het was maar tien minuten van haar huis toch stond ze te hijgen toen ze aankwam. In gedachten nam ze zich voor te stoppen met roken, het ruïneerde haar conditie. Even vroeg ze zich af of ze wel voldoende fit was voor een trekking met een vol bepakte rugzak. Een maand door een ruig landschap trekken. Even snel liet ze deze gedachte weer los, ze wist zeker dat het haar zou lukken.
   “ Mevrouw den Berk, kunt u meekomen? ” Sanne keek om haar heen, zoekend waar de stem vandaan kwam, het was vreemd om weer met haar meisjesnaam  aangesproken te worden. Nu zag ze in haar linkerhoek een lange vrouw vragend de wachtkamer in kijken. Ze pakte haar jas en liep snel naar de vrouw toe. “Goedemiddag, ik ben Sanne den Berk” “ Goedemiddag, komt u mee. ” Zachtjes drukte de vrouw haar hand op Sanne haar arm om haar de juiste richting uit te laten lopen. Een minuut later zaten ze tegenover elkaar aan de tafel en begon de vrouw haar reisgegevens in te voeren. Behalve wat reisinformatie over het gebied leek ze verder voor niets langs te zijn gekomen. Een vaccinatie bleek niet nodig.  Voor ze het wist stond ze weer buiten bij haar fiets.
   Thuis gekomen keek Sanne naar de uitgestalde waar die ze in haar splinternieuwe  rugzak  moest zien te krijgen. Ze pakte de Peso’s die ze op de terugweg had gehaald, en legde deze bij haar paspoort en ticket. Het enige wat haar nog te doen stond was haar medicatie bij de apotheek ophalen samen met een medicijnen paspoort. Dat zou ze nog deze middag doen. Nu maakte ze een start met het inpakken van haar rugzak, al zou ze er tijdens haar reis nog achter komen dat deze eerste inpak beurt nou niet echt efficiënt bleek te zijn.
   De volgende ochtend stond ze ruim op tijd op, haar vliegtuig zou om half elf vertrekken. Ze zou alleen reizen naar Schiphol waar haar familie haar uit zou zwaaien. Eenmaal zover, trok ze haar jas aan en probeerde ze de zware rugzak op haar schouders te hijsen.  Dit viel tegen, ze vroeg zich af hoe ze  met deze rugzak een maand lang kon trekken. Zou ze op een gegeven moment gewoon in elkaar zakken? Of zouden haar spieren zich tijdens de reis zo kunnen ontwikkelen dat ze het vol kon houden?

Het afscheid nemen van haar familie viel zwaar. Na de scheiding, nu zo’n acht maanden geleden, had ze elke dag op haar ouders  en twee zussen kunnen rekenen. Ze had in hun huizen een tijdelijk thuis gevonden. En de lange gesprekken hadden haar geholpen  weer op gang te komen. Nu zou ze het een maand zonder moeten doen. Bellen was niet mogelijk en er was geen gelegenheid om brieven te sturen. Het gebied waar ze zou verblijven, samen met haar gids, Anita, was te ver van de bewoonde wereld.
   Na het afscheid liep Sanne langzaam door de douane en begon een ronde te doen langs alle taxfree winkels. Ze kocht nog snel een paar tijdschriften voor onderweg en een fles wijn om na aankomst in Ushuai,  Vuurland,  samen met Anita te nuttigen.  Eenmaal bij de gate, bleek dat men al bezig was met het binnenlaten van de passagiers. Sanne sloot achteraan in de rij en zocht naar alles wat van metaal was op en om haar lichaam om deze vervolgens in een zakje te doen en in het bakje te leggen naast de metaal detector.  De detector poort bleef stil  toen ze er doorheen liep. Rustig pakte ze haar pakketje van metaal weer uit het bakje,  en liep ze door de gang het vliegtuig in, zocht haar stoelnummer en wrong zich langs de opstopping van mensen om plaats te  nemen op haar stoel. En toen gebeurde het, nog geen vijf minuten nadat Sanne  het vliegtuig was ingestapt drong het plotseling tot haar door. Paniek overviel haar. Nadat ze bij de apotheek was geweest, was ze vergeten de medicijntas over te hevelen naar haar rugtas. Ze voelde hoe haar hartslag sneller begon te kloppen, hoe haar maag samentrok. Bloed steeg naar haar hersenen en even duizelde het haar. “Rustig worden, nu!” zei ze streng tegen zichzelf, maar haar lichaam was al in een angstmodus en de adrenaline begon snel door haar aderen te stromen. “Rustig, kom op je kan het. Haal adem, concentreer je!” Ondertussen begonnen vragen in haar hoofd op te komen. Moest ze uitstappen? Haar medicatie halen en een nieuwe vlucht boeken? Wanneer zou ze dan gaan? Zou ze een maand zonder medicatie kunnen?  Ze had er vaker aan gedacht om met haar medicatie te stoppen omdat ze mogelijk  inmiddels genoeg vaardigheden had om het gemis aan medicatie op te vangen. Er schoot van alles door haar hoofd, maar antwoorden bleven uit. Terwijl de klok verder tikte en alles in het vliegtuig werd gereed gemaakt om te vertrekken, bleef de paniek hangen. Voor dat ze het wist, viel er niets meer te besluiten, het vliegtuig was klaar voor vertrek, de deuren dicht, de motoren sloegen aan. Geen medicatie dus. Wat zou dat haar brengen. Ze was er bang voor en tegelijkertijd voelde het als een enorme uitdaging, maar was deze uitdaging wel reëel?  Het had geen zin er langer over na te denken. De keuze was vanaf buitenaf gemaakt. Ze kon niet meer terug.